د و ست د ا ر م . . .

دوست دارم بر شبم مهمان  شوی

                         بر کویر تشنه چون  باران  شوی

دوست دارم تا شب و روزم شوی

                          نغمه ی این ساز پر سوزم شوی

دوست دارم خانه ای سازم ز نور

                          نام  تو بر سردرش  زیبا  ز دور

دوست دارم  چهره ات خندان  کنم

                          گریه های خویش را پنهان  کنم

دوست   دارم  بال  پروازم  شوی

                           لحظه ی  پایان و  آغازم  شوی

دوست  دارم  ناله ی  دل سر  دهم

                           یا به روی شانه هایت  سر  نهم

دوست دارم  لحظه  را  ویران  کنم

                           غم ، میان  سینه ام  زندان  کنم

دوست  دارم تا ابد  یادت  کنم

                            با  صدایی  خسته  فریادت  کنم

دوست دارم با تو باشم هر زمان

                            گر تو باشی ، من نبارم بی امان